Kolektory słoneczne płaskie są trochę tańsze i mniej wydajne niż próżniowe. Głównym ich zadaniem jest absorbcja światła słonecznego za pomocą płyty miedzianej lub aluminiowej pokrytej specjalną powłoką zwiększającą rejestrowanie promieni słonecznych. Płyta ta zapewnia wysoką trwałość i sprawność kolektora przez długi czas użytkowania. Firmy zajmujące się produkcją kolektorów płaskich jako powłokę absorbującą najczęściej wykorzystują czarny chrom używany w starszych generacjach lub tlenek tytanu stosowany w najnowocześniejszych technologiach. Po spodniej stronie kolektora płaskiego zamontowane są kanały przepływowe, w których krąży niezamarzająca ciecz (niska temperatura krzepnięcia) doskonale przewodząca ciepło. Całość umieszczona jest w aluminiowej oprawie, która od spodu izolowana jest wełną mineralną lub poliuretanem. Od góry obudowa przykryta jest hartowanym szkłem odpornym na masę zalegającego śniegu lub na gradobicie. Szkło charakteryzuję się wysoką odpornością na niekorzystne warunki atmosferyczne.
Kolektory próżniowe (rurowe)
Drugim rodzajem kolektorów cieczowych powszechnie występujących na krajowym rynku jest kolektor próżniowy zwany również rurowym. Elementem odpowiedzialnym za pochłanianie promieni słonecznych jest absorber znajdujący się we wnętrzu dwuwarstwowej rurki wykonanej ze szkła boro-krzemowego (materiał odporny na niekorzystne warunki atmosferyczne). Z wnętrza rurki wypompowane jest powietrze w celu utworzenia w niej próżni stanowiącej doskonałą izolację termiczną (niewielkie ilości ciepła uwalniane są do środowiska). Dzięki zastosowaniu tego rodzaju rozwiązania sprawność kolektora w mroźne dni jest większa o 30% w porównaniu z kolektorem płaskim.
Kolektory próżniowe Heat Pipe i CPC
Najczęściej wyróżnia się dwa rodzaje kolektorów rurowych, tj. Heat Pipe i CPC. Kolektory typu Heat Pipe posiadają rurki próżniowe zawierające rurki cieplne (zwane ciepłowodami) wraz z czynnikiem roboczym, który w temperaturze 15ºC zaczyna oddawać ciepło, natomiast wrze w temperaturze 27ºC. Po kilkunastu sekund od momentu rozpoczęcia wrzenia pojawia się para, która przemieszcza się do kondensatora, gdzie ma miejsce przekazanie ciepła glikolowi, natomiast para ulega skropleniu i z powrotem trafia na dno rurki. Zbieracz aluminiowy oddaje uzyskane ciepło do ciepłowodu. Na szczycie kolektora próżniowego umieszczona jest skrzynka, w której znajdują się skraplacze oraz miedziane rury. Niektóre urządzenia wyposażone są w lustra skupiające, ich celem jest poprawienie wydajności kolektora poprzez całkowite wykorzystanie promieni odbitych.
